Nieuws
Waarom de ene broer wel gokverslaafd wordt en de andere niet
Bestaat er een ‘gokgen’ waardoor je meer kans hebt om verslaafd te raken? Nieuw Canadees onderzoek lijkt daarop te wijzen.
Er is een nieuw onderzoek gedaan naar mensen die te veel gokken. De uitkomst daarvan is redelijk opzienbarend: gokverslaving lijkt deels in je genen te zitten.
Wat hield het gokonderzoek in?
Wetenschappers verbonden aan de University of British Columbia (UBC), Canada, voerden een reeks experimenten uit met in totaal 74 deelnemers, van wie een deel gokverslaafd was.
De Canadese studie was redelijk eenvoudig van opzet.
Het gedrag en de hersenactiviteit van 20 mannelijke probleemgokkers werden geobserveerd, onder andere met behulp van een MRI-scanner.
Hetzelfde werd gedaan bij 17 biologische broers en zussen van de probleemgokkers.
Daarnaast was er een controlegroep met mensen zonder gokproblemen.
Alle proefpersonen vulden vragenlijsten in, ondergingen cognitieve tests en lieten hun hersenen scannen tijdens het spelen op een gesimuleerde gokkast.
De resultaten zijn onlangs gepubliceerd in het gezaghebbende wetenschappelijke tijdschrift Neuropsychopharmacology.
Wat was het opmerkelijke resultaat?
Broers en zussen lijken qua impulsiviteit en het nemen van grote risico’s op hun gokverslaafde broer. Hoe meer negatieve emoties, bijvoorbeeld door stress, hoe impulsiever ze werden.
Bovendien zetten ze grotere bedragen in dan de proefpersonen uit de controlegroep.
De mensen in de controlegroep toonden daarbij vergeleken veel ‘gezonder’ en stabieler gokgedrag.
Daar zou je de conclusie uit kunnen trekken, dat gokverslaving in elk geval deels een kwestie is van genen. Je DNA zou in elk geval deels bepalen of je verslaafd raakt aan spellen als roulette en blackjack.
Waarom de ene broer wel en de andere niet?
Maar wat zorgt er dan voor dat één lid van een gezin wel gokverslaafd wordt en de broers en zussen niet? De wetenschappers vonden een mogelijk antwoord op die vraag.
In de hersenen van de niet-verslaafde broers en zussen zagen ze tijdens het spelen minder activiteit in het beloningscentrum dan bij de probleemgokkers. Wat dat betreft leken de broers en zussen op de controlegroep.
Volgens de onderzoekers duidt dat erop dat de hersenen van verslaafden veranderd zijn door hun gokervaringen.
Dus: de aanleg voor verslaving ligt (deels) in je DNA, maar je hersenen gaan pas in de verslavingsstand als je bepaalde dingen meemaakt tijdens het gokken. Althans, dat is de theorie die de wetenschappers opwerpen.
Is deze conclusie helemaal nieuw?
Niet helemaal. Een wetenschappelijk onderzoek uit 2014 toonde al aan, dat biologische familieleden van gokverslaafden acht keer meer kans hebben op gokverslaving dan een gemiddeld persoon.
Oppassen met gokkasten dus, als je bijvoorbeeld een gokverslaafde vader hebt, zoals de Nederlandse regisseur John Appel (1958). Appel maakte in 2009 een fascinerende gokdocumentaire met zijn vader in zijn achterhoofd: The Player.
