Ex-gokverslaafde: ‘Houd je gokverslaving niet geheim’

Meneer Casino kan niet vaak genoeg herhalen: gokken in het casino of in een online casino moet een spelletje zijn en blijven.

Als dat niet lukt, moet je meteen stoppen met gokken en misschien ook hulp zoeken.

Want een gokverslaving is geen spelletje. Daarom wil ex-gokverslaafde Robert Kerssies (33) graag eerlijk zijn verhaal vertellen.

‘Misschien dat andere mensen er iets aan hebben. Al is het maar één iemand, dat is voor mij al genoeg. Denk je dat je misschien te veel gokt, dan moet je daar namelijk over praten. Zo snel mogelijk.’

Waarom is dat belangrijk? Meneer Casino interviewde Robert Kerssies:

Meneer Casino: Wanneer ben je begonnen met gokken?

Robert Kerssies: ‘In 2010. Ik was toen een jaar of twintig en ging met een vriend naar de snackbar. Daar stond een gokkast, de Simply Wild. Hij gooide er een paar euro in. De automaat ging flikkeren en begon al snel geld te spuwen. Ik dacht: zo, dat is lekker makkelijk.

Daarna ben ik zelf ook gaan gokken. Eerst met vrienden, in de stad, in de kroeg. Maar al snel ging ik alleen, op gokkastentocht. En toen ontdekte ik het online gokken.’

In 2010 waren er nog geen legale online casino’s in Nederland. Waar speelde je?

‘Het was in 2010 nog schimmig op internet wat betreft online casino’s. Maar ik had een site gevonden met Nederlandse gokkasten. Die gokkasten kon je gratis spelen of voor echt geld. Om credits te kopen moest je een 06-nummer bellen. Dat kostte €1,30 per keer.

Op die site speelde ik. Het lijkt qua geld wel mee te vallen. €1,30. Maar als je tien keer belt. En daarna nog honderd keer... Je voelt de kosten niet, want die zie je pas achteraf op je telefoonrekening van 1200 euro.’

Wanneer speelde je online?

‘De hele dag. In bed, tijdens het eten, op mijn werk. Ik speelde overal. Ook bijvoorbeeld tijdens het autorijden, als ik in de file stond. Ik was er dag en nacht mee bezig. Zodra ik wakker werd, dacht ik aan gokken. Als ik had verloren, moest en zou ik het terugwinnen. Soms maakte ik inderdaad een klapper en dan kon ik weer even vooruit.’

Dacht je niet: ik moet ermee stoppen?

‘Ik wilde heel graag stoppen. Ik wist natuurlijk ook wel dat ik niet handig bezig was. Maar bij verslaafde mensen werkt het zo: je brein is op een gegeven moment sterker dan je wil. Mijn brein wilde spelen. Mijn brein wilde de kick.

Ik was heel ver heen. Ik speelde niet met de gokkast, de gokkast speelde met mij.

Ik was een keer vijf dagen lang achter elkaar alléén maar aan het gokken. Niks gegeten, ik liep in dezelfde pyjama rond, ik verzorgde mezelf niet.

De raarste dingen haalde ik me in mijn hoofd. Ik had zo’n Random Reader van de bank om online mee te betalen. Daar verschijnen dan acht cijfers op als code. Ging ik die cijfers raden. En als ik er een paar goed had, dan was dat zogenaamd een goed teken. Dan zou ik eindelijk gaan winnen.’

Was dat zo?

‘Er stond weleens 4000 euro winst in mijn account. Maar mijn probleem was groter dan 4000 euro. Dus ik speelde door, met steeds grotere bedragen. En dan stond er heel snel weer nul euro.

Moest ik wachten tot mijn salaris er was. 2500 euro. En in twee dagen was dat weer weg. Dan sta je in de Albert Heijn en je kunt niet meer pinnen, moet je producten gaan terugleggen in de winkel. Ik kon de huur vaak niet betalen.

Er waren dagen dat ik dacht: hoe kom ik aan eten vanavond? Als ik écht niks meer had, verkocht in mijn printer op Marktplaats. Of ik sloot een flitslening af.’

Had niemand in de gaten dat het niet goed met je ging?

‘Niemand wist het. Ik vertelde het ook aan niemand, want ik schaamde me. En ik bedacht redenen waarom ik geen groot probleem had.

Het valt wel mee… Met deze 100 euro kan ik nog wel gokken, want daarna houd ik toch nog net genoeg over voor de rest van de maand…

Ik sprak wel af met vrienden, maar dan was ik mijn portemonnee vergeten. En ik ging op tijd weg, zodat ik nog tijd had om te gaan gokken.’

Hoe kwam je gokverslaving uiteindelijk aan het licht?

‘Op een gegeven moment ontmoette ik mijn vrouw. Zij ging voor drie weken naar Amerika. Twee dagen nadat ze vertrok had ik weer eens al mijn geld vergokt. Toen ze terugkwam heb ik het haar verteld.’

Wat was haar reactie?

‘Ze zei: “Oké, dan ga ik je helpen.” Ik had het haar veel eerder moeten vertellen.

Zolang je je gokverslaving geheimhoudt, zak je verder weg in de ellende. Maar verslaafden houden hun verslaving geheim. Dat is het probleem, daarom gaat het te lang door.’

Wat deed je vrouw om je te helpen?

‘Ze beheerde mijn pinpas. Maar dan nog ging het soms mis.’

Hoe kan dat?

‘Dan spaarde ik geld op en ging weer gokken.’

Hoe eindigde dat?

‘Na die vijf dagen gokken, achter elkaar, zonder slaap, was ik zó op. Ik dacht: er is geen plaats voor mij op deze aarde, ik ga dit niet oplossen. Ik heb een lading pillen gepakt en gedacht: die slik ik door, dan is het klaar.

Toch heb ik toen in een helder moment mijn vrouw gebeld. Die was op haar werk. Ze zei: “Ga onder de douche zitten, ik kom er zo snel mogelijk aan.”

Veel verslaafden moeten de bodem bereiken voordat ze weer omhoog kunnen. Pas als het echt niet meer gaat, dan gaan ze in therapie. 

Met mij is het ook zo gegaan. Vanaf die dag heb ik geen gokkast meer aangeraakt.

Ik heb me aangemeld bij Tactus Verslavingszorg en ben anderhalf jaar in behandeling geweest.’

Weet je waarom je zo verslaafd raakte aan gokken?

‘Door mijn therapie, ja. Ik heb een buts in mijn ziel, dat heeft te maken met vroeger. Dat is mentale pijn en die wilde ik verdoven. Dat deed ik met gokken, maar het had ook alcohol of drugs kunnen zijn.

Als je verslaafd bent aan iets, heb je vaak een onderliggend probleem. En dat moet je oplossen.

Ik ben gered door mijn vrouw. Die goed reageerde en achter me is blijven staan, ook als het weer eens mis ging.’

Kom je nooit in de verleiding om weer te gaan spelen?

‘Heel soms, even. Sinds er legale online casino’s zijn, zie ik die gokreclames. Je kunt er niet omheen. Dan voel ik het toch weer even borrelen. Gelukkig sta ik in Cruks, de komende 99 jaar, dus tot mijn 132e kan ik nergens gokken.’

Wat zouden gokbedrijven moeten doen om te voorkomen dat het bij andere spelers net zo misgaat als bij jou?

‘Als je bepaald gedrag vertoont, heel vaak achter elkaar storten, met heel grote bedragen spelen, noem maar op, dan moet je automatisch afgekapt worden. Meteen ingeschreven in Cruks.

Online casino’s sturen nu eerst mailtjes, komen met pop-ups en vragen via de chat hoe het met je gaat. Dat is een veel te softe benadering bij mogelijke probleemspelers.

Want die gaan niet bekennen: ik ben gokverslaafd. Ze schamen zich of ze willen het niet weten of ze weten het nog niet. Het is een knop die om moet. Je helpt ze, door meteen zelf in te grijpen. Iemand met alcohol op laat je ook niet rijden.

En is Cruks toch een stap te ver, zet dan als casino tenminste dat account op slot als er veel wordt gestort. Zoek uit of die speler een probleem heeft. Zo niet, dan kan het account weer open. Zo ja, dan moet je als casino ook helemaal niet willen dat die persoon doorspeelt.’

Spelers in online casino’s kunnen zelf van te voren ook iets slims doen: hun limieten verstandig afstellen. Hoeveel geld wil je maximaal storten, hoe lang wil je spelen?

‘Dat vind ik hetzelfde als een drugsverslaafde drugs geven en zeggen: “Je mag alles opmaken, maar dat hoeft niet. Bepaal het zelf maar.”

Limieten hebben alleen een beetje zin, als een limiet voor alle online casino’s tegelijk geldt. Als je een bepaald bedrag hebt gestort bij casino A, kun je minder of niet meer storten bij casino B.’

Je vindt: met name online casino’s doen er te weinig aan om mensen die verslaafd zijn aan gokken, tegen zichzelf te beschermen.

‘Als je een tijdje niet speelt, krijg je mailtjes. “Waar ben je? Tijd niet gezien! Kom spelen, krijg je een mooie bonus.” Daar zit een hele marketingmachine achter met geavanceerde data-analyses en trucs om te zorgen dat je terugkomt.

Maar als je overmatig speelt, dan is het systeem ineens zo dom dat ze dat niet zouden kunnen zien? 

De casino’s zouden die data en trucs net zo slim moeten inzetten om gokverslaving te voorkomen.

Ja dat kost geld, maar waar geld is voor marketing, moet ook genoeg geld zijn voor de andere kant.’

Ben je tegen online casino’s?

‘Nee, maar ik vind dat ze hun verantwoordelijkheid moeten nemen. En dat doe je niet door Nederland te overspoelen met reclame.

Ik vind dat online casino’s meer geld en aandacht moeten steken in voorlichting, preventie en verslavingszorg. En ga zelf eens kijken bij de hulpinstanties. Weet wat gokken, jouw product, kan aanrichten.’

Helpt voorlichting?

‘Mensen moeten weten hoe je gokverslaving kan herkennen. Dat helpt, want andere mensen kunnen ingrijpen.

En mensen die verslaafd zijn aan gokken moeten weten: je hoeft je nergens voor te schamen, je bent niet de enige. Houd je verslaving niet verborgen. Kom uit je anonimiteit. Laat je helpen. Voor hulp is het nooit te vroeg en nooit te laat.

Als je op jonge leeftijd weet: over problemen kan ik praten, of moet ik misschien juist praten, helpt dat enorm. Namelijk om de drempel over te komen om aan de bel te trekken.’

Wat heeft je gokverslaving jou gekost?

’In zeven jaar gokken ben ik 80.000 euro kwijtgeraakt. En een aantal vrienden.’

Waar kwam het geld vandaan?

‘Grotendeels was het salaris, want mijn werk heb ik altijd nog wel kunnen doen. En 20.000 euro aan leningen. Ik heb nu geen schulden meer. Ik betaal nog wel rente, aan mijn vrouw.’

De website van Meneer Casino wordt bezocht door mensen die het leuk vinden om een gokje te wagen. Wat zou je tegen hen willen zeggen?

‘Als je denkt dat je een probleem hebt, praat erover. Je bent niet alleen, heel veel mensen hebben een probleem met gokken.

En tegen iedereen die vaker speelt dan twee keer in de week: denk na over wat je aan het doen bent. Niemand die zo vaak speelt, doet dat echt voor het plezier. Daar zit een drang achter.’

Robert Kerssies vertelt het verhaal van zijn verslaving ook aan Brandpunt Plus. Dat interview zie je in deze video: